Dit jaar was het Nivo Event in de lichtstad Eindhoven. Aan het eind van de middag druppelde iedereen langzaam binnen bij de welkomstborrel. Onder het genot van een drankje kon iedereen gezellig bijpraten over wie er het langste in de file had gestaan. Donderdag blijkt toch weer een populaire dag te zijn om naar kantoor te gaan.
Na het inchecken in de hotelkamers vertrok een grote stoet in de richting van het centrum. Omdat er vorig jaar wat logistieke problemen met het serveren van het avondeten waren geweest, was men dit jaar direct na aankomst in het restaurant druk in de weer om dit in goede banen te leiden.
Terwijl iedereen nog bezig was om een plekje te zoeken werd de eerste gang al geserveerd!
Dit bleek tekenend voor de rest van de avond. Terwijl wij van onze tafelgenoten hoorden over het tragische lot van de plaatselijke pluimveepopulatie, werd de ene na de andere heerlijkheid geserveerd, met als spreekwoordelijke kers op de taart de speculaas-parfum bij het dessert, die zoveel indruk maakte dat er de dag erna nog over nagepraat werd.
Na de koffie kregen we van de serveerster een heuse routebeschrijving uitgetekend naar de mooiste karaokebar van Eindhoven. Ditmaal geen culturele ontdekkingstocht door het centrum, maar een nagenoeg rechte lijn naar onze volgende bestemming.
Gelukkig was er iemand zo verstandig om te benadrukken dat we echt maar een enkel drankje zouden doen. Op deze manier kon iedereen de sfeer even proeven, maar toch op tijd in bed liggen voor het dagprogramma op vrijdag.
Bij het ontbijt bleek uit een aantal kleine oogjes dat deze boodschap niet bij iedereen goed was aangekomen. We konden gelukkig rustig genieten van het buffet, zodat ook de collega’s die wat minder lang geslapen hadden de tijd kregen om een beetje bij te komen. Nadat iedereen de spullen gepakt had, vertrokken we in de richting van de locatie waar we onze vrijdag zouden doorbrengen: het Evoluon.
Deze karakteristieke vliegende schotel was tot eind jaren ’80 in gebruik als educatief technologiemuseum. Na enkele jaren als evenementen- en congrescentrum is het sinds korte tijd weer open voor het publiek met een retro-future expositie, over de geschiedenis van science-fiction: hoe keek men een eeuw geleden naar toekomstige technologie, en wat is daar vandaag de dag van uitgekomen.
Hoewel we bij binnenkomst begroet werden door een heuse DeLorean, begon het programma wat rustiger. Desondanks werden we flink aan het denken gezet door een filosofische lezing over de aard van technologie. Het bleek nog niet zo eenvoudig te zijn om daar een eenduidige definitie van te geven. Een aantal opties passeerden de revue om een onderscheid te maken tussen wat technologisch en natuurlijk van aard was. Ons werd duidelijk gemaakt dat niet alles wat ‘gemaakt’ wordt, meteen niet meer natuurlijk zou zijn, hoewel niet iedereen overtuigd raakte dat een vogelnestje en een snelwegknooppunt eigenlijk niet zo veel van elkaar verschillen.
Tegelijkertijd was het lastig om te duiden wat precies het verschil zou zijn tussen een ‘gewoon’ natuurgebied en bijvoorbeeld de kunstmatig aangelegde Oostvaardersplassen.
De spreker nam ons mee door een model waarbij technologie steeds verder versmolt met de menselijke natuur. Beginnend bij een idee groeit technologie tot het uiteindelijk nauwelijks nog te onderscheiden is van een natuurlijke extensie van de menselijke aard.
Op deze manier werd de basis gelegd om op een abstracte manier te kijken naar ontwikkelingen waar we allemaal op dagelijkse basis mee te maken hebben, zonder meteen terug te vallen op de praktische kant ervan. Afstand nemen van de technologie stelt ons in staat om nieuwe inzichten te krijgen, en die vervolgens weer toe te passen in de dagelijkse praktijk.
Nog voor de lunch kregen we vervolgens de gelegenheid om zelf rond te kijken in de expositie. Deze was opgedeeld in verschillende deelonderwerpen die de tien universele toekomstdromen van de mens verbeeldden. We kregen daarbij de opdracht om voor de middag daar één techniek uit te zoeken die het meest in het oog sprong. Vanwege de vele uiteenlopende objecten was dat nog niet eenvoudig.
In kleine groepjes of alleen verspreidde men zich door de schotel. Een aantal medewerkers was aanwezig om vragen te beantwoorden of extra toelichting te geven.
De expositie zelf is een absolute aanrader. Het was een zeer diverse verzameling van kunstobjecten, foto’s, video’s en ideeën die meer dan honderd jaar terug bedacht zijn, tot een interactieve VR-beleving. Iedereen was er zo door gegrepen, dat een aantal collega’s zelfs gebeld moesten worden om mee te delen dat het nu toch echt tijd was voor de groepsfoto en lunch.
Na een heerlijke lunch was het tijd voor een workshop, waarbij we zelf aan de slag mochten om een technologie te bedenken, en uit te werken hoe die zich zou kunnen ontwikkelen tot iets wat onlosmakelijk verbonden zou zijn met de mensheid. Letterlijk en figuurlijk het wiel opnieuw uitvinden dus.
In tien minuten brainstormen met een briljant idee op de proppen komen is nog niet zo makkelijk, maar gelukkig was ons meegegeven dat we ons niet teveel moesten laten weerhouden door de technische haalbaarheid van onze plannen.
In een aantal grote onderwerpen zoals ‘Samenleving’, ‘Klimaat’ en ‘Veiligheid’ werd driftig gespeculeerd hoe er van een idee tot prototype gekomen kon worden, hoe dit vervolgens in de samenleving geaccepteerd zou kunnen worden, en wat er voor nodig was om de techniek onmisbaar en uiteindelijk onzichtbaar te laten verworden.
Alle ideeën werden gepresenteerd aan de groep, en hoewel er in sommige gevallen dusdanig enthousiaste verhalen verteld werden waar de meeste presales engineers nog een puntje aan kunnen zuigen, lijkt het hoofdkussen waar je slapend informatie uit kan opdoen nog ver weg genoeg dat ook die groep nog maar beter hun baan bij Nivo niet kan opzeggen.
De workshop leverde ons wel verder inzicht op in de ontwikkelingen die technologie doormaakt, maar ook hoe en waarom sommige trends toch uiteindelijk niet succesvol zijn. Hoewel het inhoudelijk dus wat verder verwijderd was van de techniek waar we dagelijks mee in aanraking komen, was juist de afstand daartoe bevorderlijk om er op een hele andere manier mee bezig te zijn.
Dat bleek ook wel op de afsluitende borrel, waar nog eens rustig nagepraat werd over alle inzichten die gedurende de dag waren opgedaan. Na een lange en inspirerende dag vertrok iedereen weer naar huis. Moe en voldaan, een beetje wijzer, maar bovendien toch zeker ook ‘een beetje verliefd!’
